Water, Wandelen, Genieten en Afscheid van de Lofoten

28 juli 2001: Wij werden wakker onder een stralend blauwe hemel maar besloten toch verder te trekken want het werd een ‘doe-dag’.

We raakten door ons water heen, het vuilwater moest geloosd worden en de wc geleegd.

Via de E6 arriveerden we in Leknes waar we bij het Esso benzinestation voor 20 Nkr. de WC konden legen. Helaas was er geen water om te spoelen en geen put voor het afvalwater. Geen nood, we hebben het afvalwater gebruikt om de wc na te spoelen; 2 vliegen in één klap.

Vers water mochten we gratis inslaan. Als dank hebben we ook diesel getankt.

In het centrum hebben we boodschappen gedaan en geld gepind.

Met het prettige gevoel dat we minimaal 5 dagen ‘onder water’ konden blijven, vervolgden we onze weg richting Å.

Ja, ja, we weten het…. We vallen in herhaling maar de Lofoten zijn echt indrukwekkend, imposant, ruig en wonderschoon!

De mens heeft hier door het aanleggen van wegen, steden en dorpjes geprobeerd de natuur naar zijn hand te zetten maar het is ze niet gelukt deze te bedwingen. Vooral in de kleine dorpjes en gehuchtjes hebben natuur en mens een mooie rustieke combinatie bereikt!

Zo’n 10 kilometer buiten Leknes zijn we rechtsaf geslagen richting Utakleiv. We hadden geen idee waar we terecht zouden komen. Via een smalle weg langs kleine meertjes bereikten we een groot hagelwit strand met overvolle parkeerplaatsen.

Het was een stralende en zeer warme zomerdag en het was duidelijk dat menig gezin deze dag benutte om van zoveel mogelijk zon en water te genieten. We vonden nog een klein plekje om te lunchen. Helaas, of misschien gelukkig, was het er zó druk dat je er niet kon (en mocht) overnachten.

Vlak na het strand ging de weg door een tunnel. Benieuwd naar het landschap aan de andere kant, besloten we deze tunnel te nemen.

Toen we daar weer uitreden viel onze mond open van verbazing…..

Voor ons een klein dal met alweer een hagelwit strand dat fel oplichtte in de zon.

Grote en kleine ronde keien daar waar het strand overging in de met gras begroeide randen die op hun beurt weer overgingen in steeds groter en hoger wordende grillige rotsblokken. Steile rotswanden omsloten het dal waar her en der kleurige huisjes en boerderijen stonden.

Een bord aan het begin van het omhooglopende weggetje naar een plateau boven het strand waar we een paar campers zagen staan, vertelde ons dat dit het beschermde natuurgebied Utakleiv is. Er wordt een klein parkeerbedrag gevraagd en tenten, caravans en campers mogen hier in het wild staan.

Wij vonden een prachtig plekje boven op het plateau en keken uit over de zee met kleuren die een Hawaïaans eiland niet zouden misstaan.

Het witte zand gaf het water een zachte aquamarijn kleur terwijl het roestbruine zeewier het water paars kleurde.

Waar de zee dieper werd, liepen de kleuren over in inktblauw.

De rots waar we vlak voor stonden wierp een grote schaduw over het gras en een gedeelte van het strand.

Later op de dag verscheen de zon die achter de rots zat, weer en konden we genieten van zijn warme stralen. Er was geen wolkje te zien!

De onvermijdelijk mooie zonsondergang trok erg veel mensen in campers, tentjes en op motorfietsen, al of niet een barbecue meezeulend.

Tegen elf uur verschenen er dampige wolken boven de zee die de zon in het laatste uur wat temperde maar daardoor wel goudomrand waren.

Veel toeschouwers gebruikten een statief en moeten beslist prachtige foto’s hebben gemaakt.

Men bleef nog lang buiten genieten, wij hielden het na middernacht voor gezien.

Wij hebben telefonisch afscheid genomen van de oppas die de eerste 4 weken van onze vakantie de trouwe zorg voor huis en haard op zich hebben genomen. Waarvoor onze grote dank!

Ze waren erg enthousiast over de dieren, dat gaf ons een goed gevoel. Onze lieve buurvrouw Alie heeft ze met raad en daad bijgestaan, iets waar we woordeloos blij mee zijn. Zoveel lieve en trouwe mensen om ons heen.

We hopen de nieuwe oppas vanavond te kunnen bellen. Heel even maar want wat is er gebeurd?

Direct na het laatste gesprek, de mobiele telefoon zat nog aan de lader, trok ik iets te hard aan het snoertje. Natuurlijk overleefde het snoertje het niet en hadden wij geen reserve bij ons!! Hoe dom kon ik zijn….

Nu moeten we a.s. maandag eerst op zoek naar een nieuw snoertje (made in China, dus niet standaard) of naar de meest simpele SIM-lock vrije telefoon.

De eerste onverwachte uitgave.

Onze telefoons zijn uitgerust met dubbel SIM en omdat de batterij van mijn mobiel vol is, zitten daar nu onze beider kaarten in.

We zetten hem ’s morgen en ‘s avonds even aan om eventuele berichten te beluisteren, zo sparen we de batterij.

De zon heeft in Utakleiv plaats gemaakt voor de wolken die er hier op hun beurt een eigen schoonheid aan het geheel geven.

Het is 13 o C. en dat houdt veel kampeerders en camperaars weg.

Sinds gisteren staan we naast een Hymer die een tweelingbroertje van de onze is. De eigenaren zijn een ontzettend vriendelijk Nederlands stel: Bas en Loes die net als wij, dolgelukkig zijn met hun Hymer.

Ook zij verkiezen vrijstaan boven een camping en hebben prachtige verhalen verteld over hun reizen naar Ierland en Schotland.

Op 2 tentjes en een kudde schapen na, is het plateau verlaten. Wij brengen deze vrijdag en zaterdag door met schrijven, puzzelen, wandelen en simpelweg genieten van het uitzicht. Wat wil een mens nog meer om tot rust te komen!!

Het is vandaag de laatste dag van juli en de eerste van de 2^e helft van onze vakantie, 4 heerlijke en prachtige weken achter ons en ongetwijfeld 4 even heerlijke en prachtige weken voor ons.

Een dag die ondanks dat het al 8 uur was, iets te vroeg begon omdat we na een ontzettend gezellige avond met Bas en Loes, pas om half 2 in bed lagen!

Het is alweer bewolkt maar hier en daar toch ook wat hoopgevend blauw.

Rond 10 uur en na een hartelijk afscheid van Bas en Loes, vertrokken we deze zondag richting Å.

In Hamnøy vonden we sanizuil zodat we met een schone WC, lege vuilwatertank en volle schoonwatertank onze tocht konden voortzetten.

Ook tijdens deze rit weer de mooiste uitzichten. Door dalen omringd door enorme en dominante rotsen waar de sneeuw nog in de voor de zon verborgen hoeken en gaten lag, en door laagtes aan de voet van de Fjorden.

Over smalle kustwegen halverwege de rotsen met beneden ons de Vestfjorden.

Kleine vissersdorpjes met de enorme droogrekken, al dan niet met Stokvis.

Langzamerhand verdwenen de wolken, werd de lucht helderblauw en scheen de zon warmer en warmer.

Het plan was om morgen vanuit Svolvaer (dus weer terug) de korte oversteek naar Skutvika te maken maar met dit prachtige weer en het spiegelgladde water was de bijna 4 uur durende overtocht van Sørvågen/Moskenes een veel betere keus!

Om half 1 stonden we bij de veerboot die om 2 uur naar Bodø zou vertrekken. Door alle auto’s en campers die voor ons stonden te wachten, twijfelden of wij wel met deze boot mee zouden kunnen.

Deze twijfel bleek niet ongegrond en samen met nog één camper voor ons, moesten we wachten op de boot van half 8.

Tijdens het wachten stond tot onze grote verrassing ineens Marleen naast de camper!

Ton stond te vissen op de kade. Zij stonden op de camping van Moskenes en bleven daar gezien de goede weersverwachtingen, tot a.s. dinsdag.

Het zou ons verbazen als we ze de komende weken niet meer zouden tegenkomen.

Tjep heeft vanmiddag nog wat geslapen. Samen hebben we buiten op een bankje in de volle zon zitten lezen en zitten kletsen met twee plaatselijke heren die vonden dat wij beslist naar de Lofoten moesten verhuizen. Wie woonde er nu in zo’n overvol vlak en klein land als Nederland!!

Er vormden zich nieuwe rijen wachtenden. Zelfs wachten op een veerboot is met een camper geen straf; heerlijk buiten zitten of lui binnen. Je hebt alles bij de hand.

Koken doen we vandaag niet, we zijn erg benieuwd wat het restaurant op de boot te bieden heeft……

Veerboten, Vuurtorens en Zeedieren

22 September 2001: het is weer tijd om het blog bij te werken. We hebben een aantal zeer drukke weken gehad waarover jullie (in het Engels) kunnen lezen op Domus Mulieris.
Maar het grootste gedeelte van het (nog handgeschreven) reisverslag lag al klaar. We gaan dus met de tekst verder waar we gebleven waren.

Wel merken we op dat we het bezoek aan de Lofoten in stukjes ‘knippen’.

Er was zoveel te zien en te beleven…..

                                               -o-o-o-o-

25 juli 2011: zoals jullie inmiddels wel begrepen hebben, zijn we erg lang niet meer on-line geweest. Dit ligt niet alleen aan een internetverbinding maar ook aan onszelf. Wij genieten van iedere minuut van onze fantastische vakantie en ondanks onze belofte jullie wekelijks op de hoogte te houden, ontbreekt ons de tijd of soms de lust de computer uit de kast te halen! Dus alleen maar fijne excuses :). En wat gaat de tijd snel! Volgende week zaterdag komen wel alweer thuis……

Nadat Ton en Marleen vertrokken zijn, hebben wij besloten van deze bijzonder mooie dag te gaan genieten op de plaats waar we stonden. Dus even pauze en niet verder trekken.

Wat heerlijk om gewoon lui in de zon te lezen, te dommelen, te kletsen en naar de bellen van de passerende schapen met hun kinderen te luisteren.
Maar ook de schapen waren lui en lagen veelal onder de bomen of aan het strand van het Sundet te doezelen en herkauwen. Geef ze eens ongelijk!

De volgende dag werden we gewekt door de eerste voorzichtige regendruppels die uit de laaghangende, donkergrijze wolken vielen.

De wolken zakten lager en lager en ontnamen ons grotendeels het uitzicht. Toch is dit ook schitterend om te zien en wie wil er nu niet de hele dag in de wolken zijn??

Via weg 820 zijn we langs het Eidsfjorden naar Bitterstad gereden.

De schitterende kust met zijn hoge rotsen en brede dalen was zelfs in de mist prachtig.

Bij Bitterstad zijn we de hoge brug naar Stormarknes overgestoken waar we het Hurtigruten Museum hebben bezocht. Het is klein maar mooi en compleet ingericht met een overzicht van alle Hurtigruten boten. En er zijn er veel gebouwd! Helaas zijn er in de oorlog veel gezonken, hier zijn honderden en honderden mensen bij omgekomen.

Er is veel nagebouwd in het museum: een hut uit de jaren 50, stukje eetzaal uit de jaren 30, een postkamer, kombuis enzovoort. Je ziet uit wrakken opgedoken gebruiksvoorwerpen en serviezen en veel foto’s van eind jaren 1800 tot nu. Een museum dat een bezoekje waard is.

Hierna zijn we in de voortdurende regen via Breidvika en Ånnstad naar Melbu gereden en besloten de oversteek naar de Lofoten te maken. 

Een volle veerboot en als hekkensluiter mochten wij er op.

We wilden graag lunchen op de boot en wie zagen wij tot onze grote verrassing in het restaurant zitten? Jawel, Ton en Marleen! We hebben tijdens de overtocht gezellig zitten kletsen en bij aankomst in Fiskebo weer afscheid genomen.

Wij besloten niet alleen op de E10 naar het zuiden van de Lofoten te rijden en namen na aankomst de eerste de beste weg rechts, richting Laukvika. 7 Kilometer lang was dit een uitstekend idee tot dat we op een grind/gruisweg die zó vol gaten zat belandden, dat we ernstig voor het wel en wee van onze trouwe camper vreesden!

Toen het na 3 km alleen maar erger werd besloten we om te draaien en toch maar de E10 te volgen.

Bij aankomst op de Lofoten zagen we al sneeuw op de bergtoppen liggen maar op de Higravlinden, 1146 meter hoog, lag nog veel meer!!

De E10 is smal met schitterende uitzichten. Je weet gewoon niet waar je het eerst naar moet kijken en wat je wilt filmen of fotograferen.

Toen we weer een bordje richting Laukvik zagen en de weg in goede staat verkeerde, zijn we afgeslagen en vonden zo’n 10 km voor Laukvik een prachtig plekje boven op een rots met uitzicht over kleine meren en eilandjes, omringd door hoge rotsen.

Het weer was opgeklaard. De meren waren spiegelglad en weerkaatsten de plukken wolken en blauwe lucht.

Zó dicht bij de bergen – je kunt ze bijna aanraken – voel je je wel erg nietig.

Vroeg in de avond ontstonden er als witte wollige aura’s, wolken om de rotsen. Langzaam werden de eerst doorzichtig witte randen dikker, compacter en hoger. Gestadig ontrokken ze de besneeuwde bergtoppen aan het oog en creëerden een zeer mysterieuze stille wereld.

Soms in de verte, soms dichtbij hoorde en zag je de schapen die ook  hier los lopen. Behalve het geluid van de bellen om hun nek en een enkele auto, hoorde je niets.

Vanuit de camper zag je ook boven de meren en eilandjes wolken verschijnen die in kleur varieerden van spierwit tot metaalblauw. De natuur op dit stukje Lofoten maakte zich klaar voor de nacht.

De nieuwe dag begon prachtig! Een strakblauwe hemel en schitterende vergezichten.

De lange mouwen werden al snel vervangen door korte. In plaats van terug te gaan naar de E10 zijn we de binnenweg blijven volgen. Niet alleen omdat we nieuwsgierig waren naar de natuur maar ook omdat we benieuwd waren waar dat slechte stuk weg van de vorige dag begon…..

We spraken af dat als we ergens een mooi plekje zouden zien, we daar zouden stoppen en blijven.

We zagen heel veel mooie plekjes, rond iedere bocht was er weer een fraaier uitzicht. Links de zee met in de verte kleine eilandjes. Rechts het land met de hoge rotsen met op de toppen sneeuw. Je kwam alweer ogen te kort en zou willen dat alles wat je ogen zien, ook zo op de video zou verschijnen.

We reden over een lange éénbaansdam met inhammen om elkaar te kunnen passeren. Links de zee, rechts een meer waar de steile rotsen in weerspiegelden.

En verder ging het over de keurige smalle asfaltweg, nog geen spoor van de gruisweg! We zagen lieflijke Noorse huisjes in wit of rood en passeerden boerderijen.

En toen eindigde de weg, zo’n 2 km van de plaats waar we de vorige dag terug zijn gegaan…..

We draaiden om en reden weer terug met weer andere uitzichten. En alweer spectaculair. We zijn afgeslagen naar het dorpje Laukvika, schattig en klein met een lief haventje.

Weer door naar de E10 die zeer de moeite waard is om te rijden en in niets lijkt op wat we heer een E10 zouden noemen. Ook hier val je van de ene verbazing in de andere.

Op een prachtig uitzichtpunt zijn we gestopt voor een kleine koffiepauze en hebben op een prachtig aangelegd plateau, boven op een berg, genoten van het uitzicht over een uitloper van het Vestfjorden.

Helaas stopte er een bus met buitenlandse 55+ toeristen die ongegeneerd van mening waren dat zij bij het boeken en betalen van hun reis, tevens alle rechten hadden gekocht; toen wij de trap weer afliepen, werden wij er bijna afgeduwd. Met zijn drieën bleven zij naast elkaar lopen en gunden ons geen centimeter ruimte.

Ook toen we weer met de camper wilden gaan rijden, bleven ze midden op de weg staan of liepen tergend langzaam weg. Wat een intrieste arrogantie.

Maar goed, daar laten we onze vakantie natuurlijk niet door verpesten.

We vervolgden onze weg naar Svolvaer waar we LPG, diesel, water en mondvoorraad hebben ingeslagen. Maar voor dat we alles gevonden hadden moesten we heel wat heen en weer rijden!
Bij Kabelvåg hebben we een bezoek gebracht aan het Lofotenmuseum. Dit is ondergebracht in een voormalig Landhuis waar tot 1901 een zeer welgestelde familie woonde die toen helaas failliet ging.

Een gedeelte van het huis was nog ingericht zoals toen, inclusief foto’s, portretten, meubelen enz.

Er draaide een schitterende film over de vuurtorens op de Lofoten.

Sommigen stonden op een rots waar zo’n 5 woonhuizen pasten. Hier woonden de vuurtorenwachters met hun gezinnen, de schoolmeester en een kinderjuffrouw. Ook was er een koe zodat de kinderen verse melk kregen. Omdat er geen gras groeide, werd het voer voor het lieve dier met de boot bezorgd, evenals levensmiddelen en (school)boeken.

We zagen ook een vuurtoren met een groot huis waar 2 gezinnen woonden, boven op een kleine rots.

Om het huis heen liep een veranda waar in het voorjaar tuingrond op uitgestrooid werd om aardappelen en groenten te kunnen verbouwen.

In het najaar werd de tuingrond weer binnen gehaald.

En zo leefden heel veel gezinnen!

In het botenhuis hebben we gezien hoe vroeger de boten werden gebouwd en hoe er gevist werd. Alles even indrukwekkend.

Daarna hebben we de ‘buren’ bezocht; een Aquarium met zeevissen, anemonen, zee-egels, zeesterren in de meeste mooie kleuren geel, rood, roze en paars.

Ook schaaldieren zoals de enorme Koningskrab (een bekende lekkernij op de Lofoten), zalm zóóó groot en op Ocelotten gelijkende vissen.

Er zijn zeeotters en de zeehonden werden net gevoerd.

Ook van dit Aquarium hebben we veel geleerd.

Terug bij de camper op de stille parkeerplaats besloten we ook daar te overnachten en niet op het laatste moment nog een plekje te zoeken.

Later kwamen er nog een paar campers bijstaan, toch bleef het heerlijk rustig.

27 juli begon bewolkt maar wel erg warm.

Na het verkwikkende ontbijt zijn we weer de E10 naar het zuiden opgereden. Nog steeds verbazen we ons over de schoonheid om ons heen. Het plan was om zo snel mogelijk een mooi plekje te vinden.

Na 30 km passeerden we een hoge brug bij Klepstad en zijn daarna rechts af langs de kust gaan rijden. Een smalle maar uitstekende asfaltweg, benieuwd waanneer deze zou eindigen in zo’n beruchte gruisweg.

Het deel waar we reden werd wat vlakker met natuurlijk binnen ‘handbereik’ de bergen.

Kleine gehuchtjes, een wit kerkje aan de kust. Een enkele camper op mooie eenzame plekjes.

Een camping met prachtige ruime plaatsen direct aan het water. Even onthouden voor het geval we geen vrij plekje konden vinden.

Nog geen kilometer daarna hield de asfaltweg op. Doorgaan of omdraaien? Met vlakbij een lichtbaken aan de kust besloten we toch maar door te rijden. Een daar kregen we geen spijt van!

Beneden zagen we een klein haventje met 3 vissersbootjes en wat plezierbootjes. Een groot wit gebouw (voormalig visverwerkingsbedrijfje?), 2 woonhuizen en grote rekken om de vis te drogen.

Helemaal beneden, vlak bij de pier, stond een Zweedse camper op een grasveld waar er nog eentje bij kon zonder elkaar te storen.

De weg ernaartoe was smal en vol bochten maar goed te doen.

Toch maar aan de vriendelijke Zweden gevraagd of er bezwaar was tegen onze aanwezigheid. Maar nee, niet in het minst én ze zouden toch weer vertrekken.

Wat een plek en wat een uitzicht!

De wind bracht mistbanken mee die op de bergen bleven plakken en dat ineens weer verdwenen waren.

Wolken en blauwe lucht wisselden elkaar af, begeleid door het roepen van de meeuwen.Er stopte een Franse camper voor een lunchpauze en zo nu en dan een enkele auto met wandelaars.

Toen de wolken niet meer onder de toppen van de bergen zakten, verschenen er aan de verre horizon in zee nieuwe bergen en rotsachtige eilandjes.

Tijdens een wandeling over de pier richting lichtbaken, ontdekten we dat de haven vroeger een andere ingang had. In een brok beton in de dam die de oude ingang afsloot stond dat dit vanaf 1900 een bedrijvige haven was geweest. In 1976 besloot mem de haven voor 3,75 miljoen Kronen te veranderen en “waarom zijn nu al die vissers die hier werk vonden verjaagd?” We werden er even stil van.

Er stak een wind op en het werd bewolkt maar dat deed niets af aan ons uitzicht, het werd er zelfs mooier van!

Het lage water onthulde het dichtslibben van de oude haven, meeuwen vlogen omhoog met hun prooi om die dan op een harde ondergrond te laten vallen. We vonden veel resten van krabben en zee-egels, de laatsten in de kleuren groen, roze en paars. Tussen de enorme lange smalle leerachtige zeewierbladeren zagen we koraalrode en lavendelkleurige kwallen die statig door het water zweefden.

Ook het water kent een bijzonder schoonheid.